Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19-05-2017 r. – 0112-KDIL3-1.4011.27.2017.1.PP

Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatnik prowadzi działalność w zakresie międzynarodowego transportu drogowego towarów. Użytkuje na podstawie umowy najmu długoterminowego samochody opisane w art. 86a ust. 4 pkt 2 i ust. 9 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponieważ kierowcy rozpoczynają pracę o różnych godzinach i niejednokrotnie zamieszkują w odległości kilkunastu kilometrów od siedziby pracodawcy, co więcej miejsca rozpoczęcia załadunku niejednokrotnie znajdują się bliżej miejsca zamieszkania kierowcy niż siedziby pracodawcy, w celu usprawnienia pracy przedsiębiorstwa pracodawca wprowadził zasadę, zgodnie z którą samochody są garażowane w miejscu zamieszkania pracownika – kierowcy.

Kierowcy nie obsługują stałych tras a zlecenia są pozyskiwane na bieżąco z krótkim wyprzedzeniem czasowym, więc niejednokrotnie konieczność dojazdu kierowcy do siedziby pracodawcy po samochód i dopiero następnie dojazd z samochodem do klienta uniemożliwiłby przyjęcie wskazanego zlecenia, bo nie zdążono by na wyznaczoną godzinę załadunku.

Garażowanie samochodu pod domem kierowcy zwiększa jego dyspozycyjność a tym samym dyspozycyjność przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. W okresach urlopowych pracownik nie ma możliwości takiego garażowania samochodu. Użytek prywatny samochodów jest zakazany. Zasady parkowania i użytkowania samochodów ustalone są w regulacjach wewnętrznych pracodawcy (regulamin użytkowania samochodów służbowych).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy w związku z opisaną praktyką garażowania samochodów w miejscu zamieszkania pracowników powstaje po stronie pracowników przychód z tytułu świadczeń nieodpłatnych w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z opisaną praktyką garażowania samochodów w miejscu zamieszkania pracowników nie powstaje po stronie pracowników przychód z tytułu świadczeń nieodpłatnych w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem ze stosunku pracy jest również wartość nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników. Nieodpłatne świadczenie jest przysporzeniem majątkowym.

Dla rozstrzygnięcia wątpliwości podatnika konieczne jest więc ustalenie, czy garażowanie samochodów w miejscu zamieszkania pracownika wiąże się wyłącznie z realizacją obowiązków służbowych, czy też pracownik ma możliwość wykorzystania samochodu dla celów prywatnych. Przychód powstanie tylko w odniesieniu do ostatniej sytuacji, tzn. gdy pracownik ma możliwość wykorzystania samochodu do celów prywatnych.

Brak będzie przychodu pracownika w sytuacji, gdy samochód jest wykorzystywany przez pracownika w związku z wykonywaną przez niego pracą na rzecz pracodawcy. Przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. Pracownicy są kierowcami, więc nie można mieć wątpliwości, że samochód przydzielono im w celu realizacji obowiązków wynikających ze stosunku pracy. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, garażowanie samochodów w miejscu zamieszkania kierowców służy zaspokojeniu potrzeb pracodawcy w zakresie zwiększonej dyspozycyjności na gruncie oferowanych przez pracodawcę usług. W konsekwencji przejazdy z miejsca pracy do miejsca parkowania i odwrotnie nie będą skutkowały powstaniem przychodu ze stosunku pracy.

Przejazdy te należy bowiem uznać za realizację celu służbowego jakim jest utrzymanie gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym. Z kolei parkowanie służbowego pojazdu samochodowego w miejscu wskazanym przez pracodawcę ma na celu ułatwienie wykorzystania pojazdu w celach służbowych.

Nie bez znaczenia jest także okoliczność, że zagadnienie nie dotyczy samochodów osobowych ale samochodów wielozadaniowych.

Z tego względu w przedmiotowym przypadku należy uznać, iż parkowanie w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika i przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą skutkowały powstaniem przychodu u pracownika. Parkowanie oraz przedmiotowe przejazdy stanowią bowiem realizację zadań służbowych oraz mają na celu zwiększenie gotowości do służbowego użytkowania pojazdu i w konsekwencji osiągania przychodu dla Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy, u jego pracowników nie powstanie przychód z tytułu korzystania lub potencjalnego wykorzystania dla celów prywatnych pojazdów samochodowych w związku z ich garażowaniem w miejscu zamieszkania pracownika. Opisane używanie samochodów służbowych służy wyłącznie celom związanym z realizowaniem zadań pracowniczych (zadań służbowych). Tym samym bezpodstawnym byłoby także stwierdzenie, że w takiej sytuacji następuje przysporzenie majątkowe dla pracownika w postaci nieodpłatnego świadczenia.

Powyższe potwierdzają następujące interpretacje organów podatkowych: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 22 grudnia 2014 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 2 grudnia 2014 r., nr ITPB2/415-820/14/IL, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 7 października 2014 r., nr IPPB4/415-547/14-2/JK3, a także Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 1 sierpnia 2014 r., nr ILPB1/415-467/14-5/IM, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 31 stycznia 2014 r., nr ILPB2/415-1072/13-2/WM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast w myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zasady ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń zostały określone m.in. w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika zatem, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Zgodnie natomiast z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że spółka (Wnioskodawca) prowadzi działalność w zakresie międzynarodowego transportu drogowego towarów i zatrudnia pracowników–kierowców, którzy niejednokrotnie zamieszkują w odległości kilkunastu kilometrów od siedziby spółki, a miejsca rozpoczęcia załadunku znajdują się bliżej miejsca zamieszkania kierowcy niż siedziby spółki. W celu usprawnienia pracy przedsiębiorstwa, spółka wprowadziła zasadę, zgodnie z którą samochody są garażowane w miejscu zamieszkania pracownika–kierowcy. Kierowcy nie obsługują stałych tras a zlecenia są pozyskiwane na bieżąco z krótkim wyprzedzeniem czasowym, więc niejednokrotnie konieczność dojazdu kierowcy do siedziby spółki po samochód i dopiero następnie dojazd z samochodem do klienta uniemożliwiłby przyjęcie wskazanego zlecenia, bo nie zdążono by na wyznaczoną godzinę załadunku. Garażowanie samochodu pod domem kierowcy zwiększa jego dyspozycyjność a tym samym dyspozycyjność przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. W okresach urlopowych pracownik nie ma możliwości takiego garażowania samochodu. Użytek prywatny samochodów jest zakazany. Zasady parkowania i użytkowania samochodów ustalone są w regulacjach wewnętrznych pracodawcy (regulamin użytkowania samochodów służbowych).

W związku z powyższym opisem stanu faktycznego po stronie Wnioskodawcy powstała wątpliwość czy opisana praktyka garażowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników powoduje powstanie przychodu podatkowego dla tych pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i czy w konsekwencji w związku tym na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika podatku dochodowego.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika (spółkę) miejsca garażowania w pobliżu miejsca zamieszkania pracowników korzystających z tych samochodów nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile w istocie samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji jazdy samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca parkowania – garażowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (miejsca parkowania – garażowania) nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest usprawnienie działalności spółki i dbałość o jej mienie wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika.

Ponadto, w opisanym wyżej przypadku, pracownicy nie uzyskują przychodu ze stosunku pracy z tytułu nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych albowiem miejsce garażowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez spółkę zgodnie z obowiązującymi w przedsiębiorstwie zasadami użytkowania samochodów służbowych (regulamin użytkowania samochodów służbowych).

Tym samym na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z przedmiotowym garażowaniem samochodów w miejscu zamieszkania pracowników.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism organów podatkowych tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie tut. Organ informuje się, że wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług zostanie rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/